Đorđe Stanojević, profesor i rektor Beogradskog univerziteta, živeo je u vreme razvoja elektrotehnike i nauke o elektricitetu, kada je svetu postajalo jasno kakve mogućnosti ona pruža. Kao veliki rodoljub, posvećen rešavanju praktičnih problema značajnih za civilizacijski i industrijski napredak svoje otadžbine, on daje suštinski doprinos elektrifikaciji. Zahvaljujući tom uspehu, začeo je i pretvaranje manufakturnih radionica u moderne fabrike sa mašinama na električni pogon. Njegova je zasluga i što su mnogi gradovi u Srbiji dobili električno osvetljenje, graditelj je prve srpske hidrocentrale po Teslinom sistemu naizmenične struje, te se smatra pionirom elektrifikacije i industrijalizacije, posebno industrije rashladnih uređaja.

Veliki uticaj i podsticaj za mnoge aktivnosti u elektrotehnici imala je Prva međunarodna izložba o elektricitetu, održana 1881. godine u Parizu, na koju odlazi o svom trošku i tu uviđa mogućnosti koje pruža električna struja. Oduševljen, po povratku u Srbiju objavljuje njen prikaz u novinama Srbadija br. 1 (10), pod nazivom „Šetnja po električnoj izložbi pariskoj“, želeći da o najnovijim dostignućima obavesti svoje sunarodnike i upozna ih sa prednostima električne struje.

Dve godine kasnije, 1883. godine, na predlog ministra prosvete odlazi u Beč, na Drugu izložbu o elektricitetu kako bi se upoznao sa tehničkim novinama iz ove oblasti. Kao profesor fizike, pratio je sva dešavanja iz oblasti elektrotehnike.

Đorđe Stanojević se zalagao i za rešavanje problema osvetljavanja Beograda koji je prvu rasvetu na gas dobio 1856. godine, postavljanjem dva fenjera ispred opštinske zgrade i na Terazijama, da bi ih već 1884. godine bilo nekoliko stotina. U to vreme neki svetski gradovi dobijaju električno osvetljenje i postavlja se pitanje kako osvetliti Beograd. Nikola Pašić, koji je tada bio na čelu Odbora opštine beogradske varoši, formira Komisiju čiji je zadatak bio da iznese mišljenje o tome kakvo bi osvetljenje u prestonici Srbije trebalo zavesti, da li električno, za koje se zalagao Đorđe Stanojević, ili gasno, čiji je pobornik bio hemičar Marko Leko. I Stanojević i Leko su pred Komisijom izneli svoje argumente o uvođenju gasnog ili električnog osvetljenja, ali Stanojevićeva argumentacija je pobedila i doneta je odluka o električnom osvetljavanju Beograda.

Odbor opštine beogradske varoši usvojio je predlog Komisije decembra 1890. godine, da bi već avgusta 1891. bio potpisan ugovor za izgradnju termocentrale i električne mreže sa Periklesom Cikosom iz Milana i formirana Nadzorna komisija od tri člana za čijeg je predsednika izabran Đorđe Stanojević. Dana 23. septembra 1893. godine, električna centrala sa mrežom je zvanično počela da radi i Beograd je, među prvim gradovima u Evropi, službeno dobio električno osvetljenje. Električna centrala je omogućila da 1894. godine krene prvi tramvaj na električni pogon i već 1895. potpuno zameni konjsku vuču. Beograd je, zahvaljujući Stanojeviću, u dvadeseti vek ušao sa električnim osvetljenjem i tramvajem koji je dobio samo šest godina nakon puštanja prvog tramvaja u Ričmondu u Americi.

Izgradnja beogradske termoelektrane bio je početak elektrifikacije Srbije u kojoj je ključnu ulogu imao upravo Đorđe Stanojević. Ubrzo se uz njegovu pomoć otvaraju električne centrale i u drugim gradovima Srbije. Već 1899. i Valjevo dobija elektrocentralu po uzoru na beogradsku, a na predlog Đorđa Stanojevića izgrađena je hidroelektrana na reci Gradac.

Veliki značaj za elektrifikaciju Srbije imalo je i prijateljstvo Đorđa Stanojevića sa Nikolom Teslom kome je izneo plan elektrifikacije Srbije, smatrajući da njenom razvoju Teslini pronalasci mogu dosta doprineti. Po Teslinom sistemu naizmenične struje u Užicu na reci Đetinji sagrađena je prva hidrocentrala u Srbiji koja je puštena u rad 1900. godine. To je bila prva primena Teslinog sistema naizmenične struje u Srbiji, samo pet godina nakon izgradnje prve takve centrale na Nijagarinim vodopadima.

Stanojević je godinama razmatrao mogućnosti izgradnje električnih centrala širom Srbije, posebno mogućnosti korišćenja vodenih tokova i u tu svrhu, pa je 1901. godine izvršio prve proračune raspoložive snage voda u zemlji.

Na poziv nekoliko uglednih građana Leskovca, Đorđe Stanojević je odredio i mogućnost izgradnje elektrocentrale za koju je najveći potencijal video u vodopadu Vučjanskog potoka blizu sela Vučja, 17 kilometara od Leskovca. Tu već u februaru 1903. godine počinju radovi na izgradnji hidrocentrale, završavaju se februara 1904. godine, a 1. marta Leskovac dobija električno osvetljenje. Izgradnja ove hidrocentrale je imala ogroman uticaj na poboljšanje uslova života Leskovčana, kao i na stvaranje moderne industrije u tom gradu. Važno je istaći da centrala radi više od sto godina i da je odlukom Izvršnog komiteta najvećeg svetskog udruženja inženjera iz oblasti elektrotehnike, elektronike, telekomunikacija i srodnih oblasti (IEEE – Institute of Electrical and Electronics Engineers) 2005. godine postala deo svetske baštine iz istorije elektrotehnike.

Đorđe Stanojević je učesnik izgradnje termoelektrane u Čačku, hidrocentrala na Crnom Timoku u Gamzigradskoj banji kod Zaječara, Sokobanji, Nišu na Nišavi, Velikom Gradištu na Peku, Ivanjici na Moravici, Vlasotincu na Vlasini, a razmatrao je i izgradnju hidrocentrale na Đerdapu, što je realizovano oko šezdeset godina kasnije.

Električne centrale širom Srbije omogućile su i pokretanje prvih modernih industrijskih postrojenja, a za industrijalizaciju i njenu elektrifikaciju od velikog značaja bio je i rad Đorđa Stanojevića na razvoju industrije hlađenja i primeni električne energije u ovu svrhu, kao i osnivanje Srpskog komiteta za hladnoću.

Treba napomenuti da je Stanojević zaslužan za izgradnju prve radio stanice u Beogradu (1908) i da je prvi Srbin koji je eksperimentisao sa rendgen aparatom.

Zalaganje Đorđa Stanojevića za uvođenje električne struje, za Teslin višefazni sistem, njegovo znanje i stručnost prilikom izbora i uvoza tada najbolje i najkvalitetnije opreme, saveti i uticaj na izbor najpogodnijih lokacija za izgradnju elektrana doprineli su modernizaciji i industrijalizaciji Srbije i poboljšanju životnih uslova njenog stanovništva.